Christelijke polikliniek verslavingszorg in Twente
Stichting Nieuw Leven begint volgend jaar in Twente een polikliniek voor verslavingszorg op christelijke grondslag. Op termijn moet er ook een kliniek komen, waar verslaafden 24 uur per dag kunnen worden opgevangen.
ENSCHEDE - Stichting Nieuw Leven begint volgend jaar in Twente een polikliniek voor verslavingszorg op christelijke grondslag. Op termijn moet er ook een kliniek komen, waar verslaafden 24 uur per dag kunnen worden opgevangen.
Daarmee krijgt verslavingszorginstelling Tactus er een christelijke concurrent bij. Nieuw Leven is een initiatief van enkele Twentenaren (onder wie drie ex-verslaafden) die samenwerking hebben gezocht met Stichting De Hoop, een landelijk werkende christelijke instelling voor verslavingszorg en hulpverlening. Onderdeel van De Hoop is een door het ministerie van Volksgezondheid erkend psychiatrisch ziekenhuis voor verslaafden. De zorg wordt vergoed vanuit de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ). In Twente is daarnaast de Stichting Nieuw Begin actief in Rijssen, maar die richt zich met spreekuren op preventie.
Stichting Nieuw Leven is met de gemeente Enschede in gesprek over een geschikte locatie voor de (poli)kliniek. Er worden verder tien vrijwilligers opgeleid als preventiemedewerker voor voorlichting in kerken en scholen. ‘Juist onder christelijke ouders leeft het idee dat doet mijn kind niet. Daarom is dat zinvol’, zegt voorzitter H. Meijer van de stichting, tevens raadslid in Enschede voor de ChristenUnie.
De cliënten van Nieuw Leven hoeven niet christelijk te zijn. Wel zullen de hulpverleners werken vanuit een christelijke levensovertuiging. Meijer: ‘We zien elk mens als een unieke schepping van God. We kijken naar wat het individu nodig heeft. Dat is niet alleen afkicken, maar ook opnieuw leren werken, studeren en bijvoorbeeld opvoeden. Als iemand zijn perspectief op het leven terugkrijgt, wordt de kans kleiner dat iemand na zijn behandeling terugvalt in verslaving.’ Henk Kempers: van gebruiker tot hulpverlener in de christelijke verslavingszorg Door Marco Krijnsen
HENGELO/ENSCHEDE - Henk Kempers (41) overwon zijn heroïneverslaving. Nu wil de Hengeloër anderen van de drugs en drank af helpen. Met de stichting Nieuw Leven gaat hij een Twentse verslavingszorginstelling oprichten: een polikliniek en 24-uurs-zorg met christelijke inslag.
Als Henk Kempers verslaafde vrienden en bekenden van vroeger op straat ziet, is het alsof de tijd heeft stilgestaan. ‘Ze praten hetzelfde, doen hetzelfde. Zitten nog in ontwenningsprojecten. Gaan van therapie tot therapie en vallen daarna weer terug. Net als toen. Ze willen wel verder met hun leven, maar het lukt ze niet.’
Zelf is het Kempers wel gelukt. Big Foot 50, zoals hij door zijn omgeving werd genoemd, kwam op zijn veertiende in aanraking met drugs. Eerst was het de waterpijp, wanneer hij bijvoorbeeld naar hardrock- of punkconcerten ging. Later kwam het hardere werk in zijn leven: heroïne. ‘Ik had het één keer geproefd en toen was ik meteen verkocht. Hier wil ik meer van, dacht ik.’ En dus stond er dagelijks heroïne op het menu. Uiteindelijk een gram per dag. Kempers voelde zich er prima bij. ‘Het bracht je op een andere planeet, waar ik niet over mezelf hoefde na te denken. Ik gebruikte, omdat ik me ongelukkig voelde. Ik had te hoge verwachtingen van mijn ouders. Daar konden ze in mijn ogen niet aan voldoen en daardoor heb ik het in de drugs gezocht.’
Kempers sjouwde van hulpverlener naar therapeut. Voer twee jaar lang mee op zeilschip De Tukker (voor probleemjongeren), werd opgenomen in het Twents Psychiatrisch Ziekenhuis Mediant en volgde talloze afkickprogramma’s. Hij zocht zelfs zijn toevlucht tot waarzeggers en tarotkaartlezers. Helpen deed het amper, merkte Kempers. ‘Het was een psychologisch sausje over mijn wond, maar die wond bleef gewoon bestaan. Je krijgt alleen inzicht, meer niet. Maar mij werd niet geleerd om keuzes te maken. Ik werd telkens ontslagen op mijn werk. Want het viel iedereen op dat ik steeds weer naar het toilet ging om heroïne te gebruiken.’
Op een dag kwam de ommekeer. Kempers zat in een Hengelose politiecel en overdacht zijn leven. ‘Ik dacht: verder zakken kan ik niet. Ik heb God uitgedaagd. Als U werkelijk bestaat, laat het dan aan mij zien. Drie maanden later, op 21 oktober 1990 rond middernacht, gebeurde iets bijzonders. Ik was op weg naar jongerencentrum Innocent, toen een groepje mensen van de Pinkstergemeente mij op straat aansprak. Of ze met mij mochten bidden? Het was alsof ik secondelijm onder mijn voeten had. Ik bleef staan. Zou jij God een kans willen geven? Ik begreep het niet. Had nooit de bijbel gelezen en was nog nooit in de kerk geweest.’
Gehuild Leger des Heils Drie jaar geleden keerde de ex-junk terug naar Twente, waar hij inmiddels projectcoördinator is van de stichting Nieuw Leven. Doel: het opzetten van een christelijk dagbehandelingcentrum (polikliniek) en op termijn zelfs een kliniek voor 24-uurs-opvang. Waarschijnlijk in Enschede. Kempers is ervan overtuigd dat er behoefte aan is.
‘De vrienden van vroeger die ik op straat zie, zijn het bewijs. Het heeft allemaal te maken met verantwoordelijkheid en zelf keuzes maken. Dat is de manier waarop wij willen werken. In de reguliere hulpverlening is dat heel lastig. Wij willen meer doen dan alleen maar kijken naar de verslaving. Het gaat om je hele leven eromheen, om scholing, om werk. Bovendien denk ik dat ik veel mensen door mijn getuigenis kan aanmoedigen, zodat ze breken met hun verslaving.’
De Stichting Nieuw Leven houdt vanavond een informatiebijeenkomst over de plannen om in Twente professionele christelijke verslavingszorg te realiseren. De bijeenkomst begint om 19.30 uur in gebouw ’t Venster, aan de Oldenzaalsestraat 260 in Hengelo.
Meer informatie: http://www.stichtingnieuwleven.nl
Jezus in plaats van heroïne
(foto FRANK NIKKELS)
Kempers wilde wel praten, zij het niet op straat (‘dan zouden mijn vrienden denken dat ik de weg volledig kwijt was’). Hij stapte in de auto van deze mensen, waar hij ging bidden. De leden van de Pinkstergemeente ging voor in gebed. ‘God raakte mij aan’, zo ziet Kempers het nu. ‘Ik heb gehuild. Ik heb om vergeving gevraagd voor wat ik mijn familie had aangedaan, want ik had de boel thuis geterroriseerd. Het was een doorbraak. Ik kon daarna opeens niet meer vloeken, had geen behoefte aan drugs en beleefde een intense vreugde. Alsof mijn schreeuw in de politiecel plotseling was verhoord.’
Sinds die dag in 1990 raakt Kempers geen drugs meer aan. Hij stelde zijn leven in dienst van de hulpverlening aan verslaafden. Aanvankelijk met niet meer dan goede bedoelingen. De flat van Kempers werd een inloophuis en overnachtingsadres voor wie daar behoefte aan had. Vervolgens trok hij naar Rotterdam, om zijn zendingswerk professioneel uit te voeren. Hij kwam in dienst van organisaties als het Leger des Heils, een afkickcentrum en de internationale zendingsorganisatie Jeugd met een Opdracht.
