De Christenunie geeft de schrijvers van het document ‘meedoen en thuisvoelen’ een compliment. Het document is ondanks zijn omvang prettig leesbaar. Bovendien is het helder onderbouwd met cijfers en zeer toegankelijk. De aanpak spreekt de fractie van Joosten aan.

Enschede staat open voor wie mee wil doen en zijn talenten benut. De toon van het actieplan is positief en hoopvol realistisch. De gemeente helpt  de statushouder om zo snel als mogelijk op eigen benen te staan. De aanpak is integraal en waar nodig is sprake van maatwerk. Joosten vindt het een goede zaak dat de maatschappelijke organisaties op tijd betrokken zijn bij de totstandkoming van dit actieplan.

De genoemde positieve toon heeft echter ook een keerzijde.  Is er voldoende nagedacht over welke gevolgen het heeft als de statushouder niet mee wil doen? En zo ja, tot welke gevolgen leidt dit dan. Joosten vraagt is zich af ok het dan misschien ook verstandig is om deze gevolgen ook te laten gelden voor de niet-allochtone inwoners die niet mee willen doen? Onder de noemer ‘Gelijke monniken, gelijke kappen’?

Tot slot mist de CU een groep inwoners van deze stad in het rapport. Dat zijn de inwoners die wel mee willen doen, maar geen verblijfsvergunning krijgen en nooit zullen krijgen. Het zijn die paar mensen die wel terug willen, maar niet terug kunnen. De wethouder kent ze inmiddels bij naam. Ze leven in een stukje niemandsland en zijn keer op keer afhankelijk van wetgeving uit Den Haag. De bed-bad en broodmensen, om ze maar even zo te noemen. Joosten vraagt de wethouder of voor deze mensen, uiteraard op zeer beperkt niveau en met beperkte middelen, ook de mogelijkheid komt om mee te blijven doen? Zich thuis voelen in Enschede doen ze vaak al.

Integratie doe je samen en wordt pas echt succesvol wanneer je als autochtoon oprecht belangstelling hebt voor de ander.